สายพานลำเลียงสองประเภทนี้มักถูกสับสนกันในบริบทอุตสาหกรรม แต่มีจุดเน้นด้านการใช้งานที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน สายพานลำเลียงทนความร้อนสูงถูกออกแบบมาเพื่อรองรับการสัมผัสวัสดุที่มีอุณหภูมิสูงเป็นเวลานาน (เช่น แร่เม็ดเผา หรือก้อนปูนซีเมนต์ร้อนที่มีอุณหภูมิสูงถึง 180°C–250°C) โดยชั้นปกคลุมของสายพานมักทำจากสารประกอบพิเศษ เช่น EPDM (Ethylene Propylene Diene Monomer) ซึ่งสามารถต้านทานการแตกร้าว การแข็งตัว และการไหม้เกรียมได้ ขณะเดียวกัน สายพานลำเลียงต้านความร้อนจะเน้นการคงเสถียรภาพทางกายภาพภายใต้อุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างต่อเนื่องในระดับปานกลาง (โดยทั่วไปไม่เกิน 120°C) เพื่อป้องกันไม่ให้ชั้นปกคลุมเสื่อมสภาพเร็วกว่ากำหนดและสูญเสียความยืดหยุ่น ทั้งสองประเภทมีความสำคัญอย่างยิ่งในงานประยุกต์ใช้งาน เช่น การลำเลียงถ่านหินสำหรับโรงไฟฟ้า หรือวัสดุภายในโรงงานเผาเม็ดรวม
EN
